Kompletnie zachowana, wykonana z brązu zbroja znaleziona w Dendra (północno-wschodnia część Peloponezu), w grobie z XIV wieku p.n.e. Jej właściciel nosił pełny brązowy pancerz chroniący piersi, składający się z dwóch płyt, przedniej i tylnej, wykonaną z brązowych płyt dopasowaną spódniczkę, brązowe nagolenniki, naramienniki oraz kołnierz. Na głowie miał hełm z kłów dzika, z metalowymi ochraniaczami policzków. Obok ciała leżała skórzana tarcza, brązowe i gliniane naczynia oraz brązowy grzebień ze złotymi zębami. W pobliżu złożono też brązowe miecze, lecz złodzieje skradli je, zanim archeolodzy odkryli grób. Mykeński wojownik z Dendra nie oszczędzał na uzbrojeniu, zapewniając sobie broń najlepszej jakości, a jego rodzina uznała za właściwe złożenie tych kosztownych przedmiotów na zawsze do grobu, zamiast przekazać je przedstawicielowi następnego pokolenia.
Najprawdopodobniej jedyna zachowana na świecie tarcza rzymskiej piechoty - scutum. Spośród wyposażenia legionistów rzymskich była najbardziej wyróżniającym się elementem i stanowiła ich główne uzbrojenie ochronne. Piechurzy podczas walki nosili ją na lewej ręce, w marszu zawieszali ją na plecach za pomocą rzemienia. Scutum składała się z dwóch warstw desek połączonych klejem wołowym, od zewnątrz dodatkowo pokrywała ją warstwa płótna i skóry cielęcej. Wokół brzegów tarczy biegła metalowa obręcz, zabezpieczająca ją przed ciosami i pozwalająca postawić tarczę na ziemi.